Meditatie is geen concentratie. Meditatie is niets anders dan oplettend zijn. Je ontspant je en je volgt je ademhaling. Daarbij sluit je je voor niets af. De auto zoemt – prima, dat mag ie van jou. Het verkeer raast voorbij – dat is prima, dat geraas hoort bij het leven. De passagier naast je is aan het snurken. Alles wordt geaccepteerd.

 

Osho

 

Concentratie in een tijd waarin zoveel op ons afkomt; het is voor velen een steeds moeilijker opgave.

En het zijn niet alleen de mails die binnenkomen of de piepjes die melden dat er weer een facebook bericht is of een chat, maar het is ook die innerlijke stroom van mails of chats. Die chats op m’n pc of Ipad kan ik uitzetten, maar die innerlijke onrust, kom daar eens om.

En toch, toch is mijn onrust is tegelijk mijn creatieve bron, zoals een schilder of componist koortsachtig werkt aan zijn meesterwerk.

 

Je had ook niet tegen Van Gogh moeten zeggen dat hij eerst maar eens stil moest worden, eerst moest mediteren, of zich gaan concentreren voordat hij ging schilderen. De inspiratie kwam vanzelf en zoals bij vele kunstenaars en creëerden van daaruit prachtige werken.

Denk aan een Bach, die heel geconcentreerd componeerde.

Iedereen is zoals hij is en hoeft zich aan niemand te spiegelen, alleen aan zichzelf, aan zijn eigen innerlijke bron waar het stil is. Rivieren kolken, maar in de diepte is er die stille, eeuwige stroom. Ik vertrouw en concentreer me op die stille bron, die me net zo voedt als mijn onrust. Onrust is op zich neutraal. Het is maar wat ik ermee doe. Er is verlammende onrust, en er is creatieve onrust. Wat er vaak gebeurt, is dat zonder dat we het beseffen ondanks die uiterlijke onrust, ons toch laat voeden door die stille, eeuwige bron in jezelf.

Met die bron zijn we altijd verbonden en het gaat erom ons daarvan bewust te worden. Je hoeft jezelf niet te veroordelen als die innerlijke onrust zich weer eens manifesteert en concentratie even niet lukt.

Ze zijn er allebei: de stille bron en de innerlijke onrust. In die onrust manifesteert zich ook de stilte, zoals weer Marcel Messing in zijn boek “De meester van de eindtijd” dat verwoordde: “ Pas als de ziel tot rust komt in de stem van de stilte, weerspiegelt ze dag en nacht het al, is ze als een verstild meer in een vallei. Alleen de verstilde ziel kan de grondtoon horen, die de ontelbare snaren van de harmonie der sferen bespeelt.”