donderdag 31 december 2015

    Bal des gehakts
    Waarom toch altijd die agressie? Een antwoord op de vraag waar die agressieve gevoelens in een mens vandaan komen is niet makkelijk te geven. Ge...weld, we worden er steeds weer mee geconfronteerd, tot in de heilige boeken van religies toe. Ik herinner mij hoe in mijn jeugd gruwelijke teksten werden voorgelezen, zoals in deze psalm: “Welgelukzalig zal hij zijn, die uw kinderkens grijpen, en aan de steenrots verpletteren zal.” Niet zo gek dat ik een hekel kreeg aan de vaak bloedige psalmen. Maar ook deze tekst spreekt boekdelen: “Nu dan, doodt al wat mannelijk is onder de kinderkens; en doodt alle vrouw, die door bijligging des mans een man bekend heeft.” (Numeri 31:17)
    Ik citeer uit de oude Statenvertaling, waarin sprake is van archaïsch (lees ouderwets) taalgebruik. Een bijbelvertaling die nog steeds in zwang is bij het reformatorische volksdeel. In deze taal ben ik grootgebracht met “de bal des gehakts” en al, maar heb mij, om in die termen te blijven, “mij te begeven op de dwalingen mijns weegs.”
    Prof. dr. Jan Willem van Henten (Directeur Graduate School) wijst er terecht op dat in het debat over geweld en radicalisme regelmatig wordt betoogd dat religie geweld legitimeert of zelfs een belangrijke rol speelt als inspiratiebron van geweld. Tegelijkertijd is het volgens hem duidelijk dat religie, zowel binnen het christendom als daarbuiten, als een belangrijke bemiddelende en helende factor functioneert, die mensen helpt met ervaringen van geweld om te gaan. Naast het visioen van Jesaja of de zaligspreking van Jezus in Matteüs vinden we niet alleen gewelddadige woorden en metaforen in de Bijbel, maar ook negatieve stereotyperingen van mensen, en soms zelfs oproepen tot geweld.
    Religie als een helende factor. Ik wil het graag geloven hoor, maar in de praktijk komt er niet zoveel van terecht. Niet zo verwonderlijk als kinderen overal ter wereld net als ik, met van die bloedige teksten worden grootgebracht. We komen overal gewelddadige gedeeltes tegen die verantwoordelijk zijn voor een cultuur die agressie predikt als zijnde normaal.
    Ik ben eens gaan neuzen op de plank met boeken van Krishnamurti om te zien wat hij over de relatie religie/geweld zei en stuitte op deze citaten:
    “Er zijn oneindig veel nationalistische en religieuze scheidslijnen tussen mensen, iedereen keert zich tegen de ander. Wat doe je als je deze enorme verwarring, deze immense smart, gadeslaat? Is er iemand die je kan zeggen wat je moet doen? – de priester, de specialist, de psycholoog? Ze hebben geen vrede of geluk, vreugde of leven in vrijheid tot stand gebracht. Waar moet je dat dan zoeken?”
    En ”Ik ben lang in opstand geweest tegen alle dingen, tegen het gezag van anderen, tegen de aanwijzingen van anderen, tegen de kennis van anderen; ik wilde niets als waarheid aanvaarden tot ik zelf de waarheid had gevonden. Ik sprak de denkbeelden van anderen nooit tegen, maar ik weigerde aanvaarding van hun gezag, hun levensleer. Tot ik in die staat van opstand verkeerde, tot ik ontevreden raakte over alles, over elke leerstelling, over elk dogma en geloof, was ik niet bij machte de waarheid te vinden.”
    Heel herkenbaar, deze staat van opstand. Verdriet dus bij de confrontatie met al dat zinloze geweld omdat ik mij realiseer dat geweld in ieder mens schuilt, en dat er soms weinig voor nodig is om door het dunne vernislaagje heen te breken. Op Facebook startte onlangs een discussie hierover en ben het eens met Jim van der Heijden die me schreef: “Laten we zeggen dat veel mensen een barrière hebben die ze niet over zullen gaan en dat veel mensen die barrière missen en dit gemis niet voelen.”
    Vrede is een innerlijke toestand. Vrede zijn dus. Het gaat erom inzicht te krijgen in je eigen donkere kant en het besef dat geweld ook in jezelf zit. Ga maar eens eerlijk na hoe je vaak in het verkeer reageert. Ik ken prachtige, vredelievende mensen, maar die in het verkeer vaak duivels worden en eerlijk gezegd heb ik dat vroeger ook bij mijzelf gesignaleerd. Als tijd een relatief begrip is, verkeert de mensheid deels nog in de puberale, adolescente fase. Deels, omdat er steeds meer mensen zijn die bewust worden, zichzelf kennen en het geweld in deze wereld een halt toe willen roepen.
    Het zijn de Ghandi’s van deze wereld.

    “Vrede is”, zei Omraam Mikhael Aivanhov “het laatste dat een mens kan bereiken.
    Waarachtige vrede is een spirituele toestand.
    Observeer, en je zult zien dat iedereen altijd denkt de vrede op aarde te kunnen brengen door de onderdrukking van iets of iemand buiten hemzelf.
    Vrede is een innerlijke toestand, en kan nooit bereikt worden door het uitschakelen van uitwendige factoren.
    Het is onmogelijk dit uit te leggen aan degenen die nog te jong zijn.
    Waarachtige vrede is een spirituele toestand die je niet kunt verliezen, zodra je hem verworven hebt.” (1)
    Dus, vrede op deze aardkloot betekent vrede met je medeweggebruikers, je buren! Krijgt de rijdende rechter het ook minder druk.
    Ik droom van de duif, van innerlijke vrede, wereldvrede.
    Vredige jaarwisseling.
    (©)DivyamAat de Kwant
    (1) Omraam Mikhael Aivanhov. In naam van de Duif: innerlijke vrede, wereldvrede. Prosvata Hoevelaken

dinsdag 22 december 2015



Roeren



Als ik in stilstaand water met een stok in de bodem ga roeren, wordt het water troebel en komt er van alles boven.
Zo ook tijdens meditatie in de vroege ochtend.
In dat half uurtje komen tal van gedachten boven die ergens in mijn onbewuste leven. Het is net als het dromen over dingen waar je in je dagbewustzijn nooit aan denkt.
Zo ook met die soms krankzinnige gedachten die boven komen drijven, maar ook tal van ingevingen.
Ik laat ze allemaal komen en...weer voorbij gaan en doe geen moeite ze tegen te houden. Net zoals wolken die voorbij drijven en mij het zonlicht even ontnemen.
Sommige gedachten kunnen ook eventjes verduisteren, onrustig maken, maar ik heb weet van dat innerlijke licht dat er altijd is.
En met die gedachte kom ik toch in een ruimte met rust en kan ik de dag weer aan en probeer ook daarna even steeds even naar binnen te gaan.
Stille momenten.
Verstilde minuten...

vrijdag 18 december 2015

 DE KLANK VAN HET LEVEN



“Het leven is niet als een trein die over rails loopt, maar als een rivier die zich door het prachtige landschap slingert naar zee” (Osho)

Ik ervaar het leven als een lange treinreis. Een reis met vele ontmoetingen en gesprekken, maar vaak zit je ook alleen in de coupe en je stapt ook weer alleen uit, hoewel je bij de laatste levenshalte altijd bij het uitstappen wordt bijgestaan door onzichtbare helpers. Nu dacht ik met die metafoor van de treinreis van het leven origineel te zijn maar even googelen hielp me uit de droom: de treinreis van het leven is vele malen beschreven. Wil je daarover een mooi stukje schrijven, kom je er achter dat je toch niet zo origineel bent; een dreun voor m’n ego! Omdat ik de laatste tijd veel over de reizen in het leven nadenk,borduur ik, eigenwijs als ik ben, toch voort op die treinreis door het leven, al vind ik het beeld van het leven als een rivier ook wel wat hebben. Maar ik ben geen rivier, wellicht wel een druppel daarvan, maar een reiziger door de tijd, door de eeuwigheid en de vele universa.

We zijn tijdreizigers die deze planeet “even aandoen” om de reis te vervolgen. In de Bhagavad Gita maakt Krishna aan Arjuna duidelijk dat het Zelf niet werd geboren en nooit sterven zal. Tijdreizigers dus maar ik beperk me maar even tot die lange treinreis door het leven. Een reis waarin ik vaak alleen zit te mijmeren maar waarin ik ook medereizigers ontmoet. Met de een voer ik lange gesprekken, met een ander is er slechts sprake van een vluchtige ontmoeting. Toch hebben al deze ontmoetingen zin en ze vullen elkaar ook aan. Alle relaties hebben daarom zin ook al willen we sommige relaties zo snel mogelijk vergeten, terwijl juist die moeizame relatie een belangrijke leermeester was. Ik ken iemand met een partner die het hem niet bepaald makkelijk maakt. Je zou het een vechtrelatie kunnen noemen, maar toch blijft hij bij haar omdat zij zoals hij dat zegt “zijn grote leermeester is.”

Tja, in die zin had ik de reis met mijn ex beter kunnen voorzetten, hoewel er toch echt geen sprake was van een vechtrelatie. Maar zo gaat het tijdens die treinreizen door het leven. Pas als je medepassagier naar wie je soms wat verveeld  luisterde is uitgestapt, besef je vele kilometers later, dat die gesprekken toch heel zinvol waren. Bij het ouder worden besef je steeds meer de zin en waarde van een vroeger huwelijk of relatie en dat je daar toch veel van geleerd heb. Wie nog vol wrok zit zou daarom eens kunnen kijken naar de goede momenten uit een ‘mislukte”relatie. Mislukt tussen aanhalingstekens omdat dit een negatieve kwalificatie is die enkel is gebaseerd op pijn en boosheid.

Eckhart Tolle wijst erop dat je je niet kunt bevrijden van pijn zolang je er voor jezelf een identiteit aan ontleent. Zolang een deel van je zelfbesef verbonden is aan je emotionele pijn, blijf je bij elke poging om die pijn te genezen onbewust geneigd je daartegen te verzetten en je eigen pogingen te saboteren. In OHM-Vani van januari schreef Vincent Duindam in dit verband terecht:” Hetzelfde geldt voor pijn die jou is aangedaan. Als je gewetst bent door je partner, woedend bent en hem of haar niet kunt vergeven, blijf je rondlopen met een grief. Het kan je leven vervuilen. Omdat je slachtoffer bent van wat jou is aangedaan, leef je niet honderd procent. Misschien heb je iets heel vervelends meegemaakt, misschien iets rampzaligs. Wie ben ik om te zeggen dat je de dader zou moeten vergeven? Dat kun je alleen zelf besluiten. Maar het zou wel jammer zijn van je leven als je besluit dat je voornaamste identiteit die van slachtoffer is. Op die manier reduceer je jezelf tot je kleinere ik, dat deel dat heeft geleden en verder moet lijden.

Het is de klank die blijft
In alle grote muziekwerken, komen er delen voor die je minder aanspreken, in sommige is zelfs sprake van dissonanten die je de klank doen vergeten. Er is een verhaal over Mozart. Op een dag voerde hij een unieke compositie uit. En toen het stuk uit was en de muziek ophield, waren alle instrumenten dus stil, maar een vriend swingde nog steeds alsof de muziek doorspeelde. Maar omdat dit een tijdje doorging, stootte Mozart zijn vriend aan en vroeg: “De muziek is voorbij, waarom blijf je nog doorswingen?” De vriend zei: “Toen jullie speelden, hoorde ik de klank.

Het is de klank die blijft natrillen. De klank van het leven die ons tijdens iedere treinreis vergezelt, ook de mooie en minder mooie klanken en vaak zijn het die laatste klanken die tijdens het vervolg van die reis boven komen. Tijdens momenten van reflectie en bezinning met op de achtergrond de cadans van de rijdende trein. Dissonanten die juist op zulke momenten en tijdens meditatie boven komen en die de mooie klanken even doen vergeten. Toch is het goed even naar de minder prettige klanken te luisteren. Ze hebben je iets te vertellen, willen je leermeester zijn, maar het is vaak moeilijk om ook tijdens meditatie in hier en nu te blijven. We ervaren even pijn en worden geconfronteerd met lagen waarvan we ons niet bewust waren, maar we mediteren om meer geluk en innerlijke vrede te ervaren.

Echter, meditatie is geen geluksmachine. Sally Kemton zegt in haar pas bij Ankh-Hermes verschenen boek Liefde voor meditatie dat als je meditatie met interesse benadert die simpele tijd van zitten een genot op zich wordt. We kunnen met innerlijke rust in het leven staan. Door eerst naar onszelf te kijken, naar ons verleden, begrijpen we het heden beter en krijgen we meer grip op onze huidige levenssituatie. Yoga-leraar Max Strom heeft het goed begrepen. Zijn boek De adem van het leven bevat een filosofie voor het leven, zelfonderzoek, yoga, ademoefeningen en vooral meditatie. Door onze wonden te helen, onze zelfkritiek die ons remt aan te pakken, kunnen we onszelf verlossen van de slachtofferrol die we onszelf zo vaak opleggen. “Wanneer iemand de laatste adem uitblaast, herinnert hij zich niet zozeer zijn handelingen als wel zijn gebrek daaraan – de gemiste kansen. Risico nemen bepaalt wie we zijn. Risico ademt leven in, louter zijn. Alle wijsheid bevindt zich in je, je hoeft alleen maar dieper adem te halen en… te luisteren.”(1)

Het is goed om ook tijdens meditatie in het moment te blijven, maar ja, in onze cultuur is dat niet altijd makkelijk. Daarom zijn er in de actieve meditaties momenten dat je even bevriest, in welke houding je ook even staat. Als je beweegt hoest of even lekker krabt, vloeit de energie weer weg en heb je je voor niets ingespannen. Het gaat erom getuige te zijn van alles water met hier en nu  je gebeurt.

De Britse schrijver Tim Parks had altijd een hekel aan alles wat zweverig is. Maar als de reguliere geneeskunde geen raad weet met de pijn in zijn onderbuik, leert hij mediteren en beschrijft dit in zijn treffende boek Leer ons stil te zitten (2) Wat mij vooral treft is dit citaat:  “Taal bouwt koepels, en bouwt daar weer andere koepels overheen, wanneer de eerste verdwijnen. Omdat woorden nooit stil zijn. Het begin van een zin richt de aandacht vooruit; het einde vereist van je dat je het begin in gedachten houdt. De ene alinea leidt naar de andere en deze pagina naar de volgende. De ogen zijn de lippen vooruit. Al lezende slaan we de bladzijde om, terwijl de laatste regel van de vorige bladzijde nog op zijn plek moet vallen in ons hoofd. Terwijl ik typ lopen mijn gedachten op mijn vingers vooruit. Voortgedreven. Nooit in het nu. Nooit beheerst door dit moment.“ Toen hij dat hier en nu te pakken had, kon Tim Parks genezen.

Ongeduldige lezer
Het hier en nu pakken, daar gaat het dus om, dacht ik toen ik dit las, want ik realiseer mij dat ik vaak wel een ongeduldige lezer ben. De vinger al haast op de volgende bladzijde en dus niet beheerst door dit moment waarop woorden mij iets willen zeggen. Vaak gebeurt het dat ik een boek later weer opensla om nog eens na te lezen wat ik las. En sommige passages lees ik soms twee of drie keer om het tot me te laten doordringen, maar vaak komt lezen neer op scannen van een boek. Dat zit nu eenmaal in m’n journalistieke genen die vooral speelden in de tijd toen ik van deadline naar deadline rende en de redactie mij tijdens een persconferentie belde om een lijvig overheidsrapport even in 40 regels samen te vatten en het liefst binnen een kwartier.

En dat ging jaren zo door. Steeds maar op zoek naar nieuws zonder het nieuws even te laten bezinken. Misschien moet ik leren om meditatief te lezen en met mij wellicht velen die in dit twittertijdperk nauwelijks de tweets tot zich laten doordringen.

Meer dan dat. Vooral meditatief leven. Naar de klank luisteren als klanken weerklinken, resoneren. En het is die resonantie die je doet swingen als de klanken zijn weggestorven. Niet denken aan het swingen tijdens de klanken maar die klanken worden. Tijdens die treinreis dus niet denken aan de volgende bestemming, maar vooral luisteren naar wat dat moment je te zeggen hebt. In relaties die even tegenzitten niet denken aan die ander met wie het allemaal veel beter zou zijn, want dan ben je als die man die op oudejaarsavond mistroostig kijkt naar de mislukte oliebollen die z’n jonge vlam heeft gebakken en die zo onrustig is. En zijn gedachten gaan terug naar zijn vroegere gezin, waar het toch goed en gezellig toeven was op die oudejaarsavonden.

Reflecterend leven betekent dat we leren kijken naar de waarde van dit moment en niet naar dat van het volgende moment. Het zijn voor mij ook pijnlijke lessen geweest: afscheid op afscheid, maar tegelijk waren het ook weer leermomenten. Spijt en wroeging hebben weinig zin. Voortschrijdend inzicht leidt tot een andere houding in het leven, tot inzicht, tot zicht-in.

De treinreis gaat verder. Ik luister naar de cadans van de trein en word de klank van mijn leven. Ik word ook de rivier die zich door het prachtige landschap slingert naar zee. Ik luister naar het verhaal van mijn medepassagier, zonder te denken aan het moment waarop deze weer uitstapt. Ik lees zonder mijn vinger al naar de volgende bladzijde te bewegen. Woorden gaan leven en met de woorden verdwijnt de pijn. Ik word een druppel in de zee.

Aat-Lambèrt de Kwant
 
(1) Max Strom. De adem van het leven. Handboek van een yoga- leraar. Ankh-Hermes 2012
 

(2) Spiritualiteit Werkt In Relaties. Praktische Tips Om De Liefde Te Verdiepen. Ten Have 2007


 

donderdag 17 december 2015


Spirituele (r)evolutie...

 

 

In alle tijden zijn er spirituele leraren geweest die de mensheid wilden helpen meer bewust te worden, bewuster te leven en bewuster met deze aarde om te gaan.

Vaak werden ze niet begrepen en velen van hen werden vervolgd en moesten hun missie niet zelden met hun leven bekopen.

Het is ook van alle tijden dat de machten en krachten achter de wereldmachten wilden voorkomen dat mensen zouden ontwaken, bewust werden.

Hoewel de wereldsituatie in deze tijd ogenschijnlijk geen reden tot optimisme geeft, lijkt mede door de invloed van de social media een nieuw ontwakend bewustzijn niet te stuiten.

Dit is een wezenlijke fase in de wereldgeschiedenis. Mensen worden razendsnel geïnformeerd en nemen ook meer dan ooit kennis van de woorden van hedendaagse leraren en meesters.

Een groot verschil met eerdere tijden is dat door dit ontwaken velen meer gaan luisteren naar hun innerlijke leraar en meester.

Deze tijd is van kosmische betekenis zijn en markeert het ontwaken van de mensheid uit haar kosmische slaap en is onstuitbaar op weg naar een hoger, ontwakend bewustzijn.

Er is ongelooflijk veel gaande en er zullen niet veel mensen zijn die ontkennen dat de hele planeet op z’n kop staat. Op alle fronten, politiek, religieus, maatschappelijk en economisch zijn ongelooflijke veranderingen aan de gang. En al die prikkels en emoties en veranderingen van ideeën die daarmee gepaard gaan, hebben invloed op jouw en mijn bewustzijn. Oude dogma’s en oude ideologieën worden ontmaskerd en opengebroken waardoor we de waarde-loosheid gaan inzien van al die oude dingen waarmee we binnen religies, onderwijs en politiek zijn opgevoed.

Er is op deze planeet iets heel wezenlijks aan de gang en we kijken ademloos toe wat er gebeurt en van de ene op de andere seconde informeren we elkaar wereldwijd.

Weinig blijft nog meer verborgen, ook al worden er verwoede pogingen gedaan de massa wezenlijke informatie te onthouden.

Het is boeiend te zien hoe de tijd van echt grote leraren die massa’s mensen trekken pas lijkt te zijn, al zijn er het helaas nog wel politieke en “spirituele” rattenvangers van Hamelen die grote groepen trekken, maar ook dit zal hopelijk wel weer voorbij gaan.

Osho heeft zelf ook eens gezegd dat de tijd van grote meesters zal overgaan in een tijd waarin kleinere leraren zouden opstaan; het zou zich verspreiden en versnipperen, het zou allemaal minder grootschalig worden en de geschiedenis zal hem gelijk geven.

En al die meesters en leraren, (denk aan Jezus, Socrates, Krishnamurti, Marasji en Osho, hebben jou en mij tot nadenken aangezet en ons instrumenten gegeven tot verder spiritueel ontwaken. We worden bewuster, maar vooral ook kritischer, zitten niet meer zo te wachten op een goeroe of meester die ons de weg wijst en we gaan naar binnen, gaan onze eigen-wijze weg.

We hebben geen Messias nodig, maar ontdekken de messias in onszelf

Spirituele leraren en Meesters waren er om jouw en mijn persoonlijkheid als een illusie te ontmaskeren. Wat er dan zichtbaar werd is je oorspronkelijk gezicht, je ware wezen. Dat spiegelden zij en dat ontmaskeren gebeurde soms hardhandig, snoeihard vaak, maar altijd met liefde.

En ze zijn er nog, maar we zijn niet meer afhankelijk van hun wijsheid.

‘Je moet je leven veranderen,' zegt de filosoof Sloterdijk in zijn gelijknamige boek, waarmee hij op de lijn zit van Osho, die zei dat de enige echte veranderingen alleen van de rebel te verwachten zijn. Waarmee hij bedoelt dat je in jezelf de wereld moet veranderen om daarmee een rebel te worden.


Talloze revoluties, zegt hij ‘zijn uitgeprobeerd. Socialisme, communisme, feminisme en vele andere revoluties, zij hebben de wereld niet verbeterd, niet mooier gemaakt. Want ze hebben allen de mens niet veranderd. De mens bleef steeds hetzelfde. De rebel verandert zichzelf door zijn bewustzijn te veranderen. En als er meer rebellen zijn, zal langzamerhand de samenleving ook veranderen.’

Ons bewustzijn bepaalt hoe wij tegen de wereld aankijken, zegt de cardioloog Pim van Lommel in zijn spraakmakende boek Eindeloos bewustzijn. “Wij moeten ons bewustzijn veranderen om onze wereld te veranderen, om onze manier van leven te veranderen.

Rebellen aller landen, ontwaak en de wereld zal getuige zijn van een ongekende spirituele (r)evolutie...

 

 

 

dinsdag 8 december 2015

RUIS

 Ruis
Je moet die en die eens interviewen, adviseerde iemand mij met de stelligheid van een evangelist.
Zij is ecbt geweldig.Ze is ook medium en kijkt dwars door je heen.
En wat is er dan zo geweldig, informeerde ik en zag de eerste rekenen van irritatie.
Nou, eh, ze is heel paranormaal.
En is ze daarom ook geweldig spiritueel?
O, wat ben je nu weer kritisch man.
Ga nu eens in vertrouwen en en overgave.
Maar ik ben niet zo goedgelovig.
Dat zij paranormaal is betekent nog niet dat zij ook spiritueel is. Heb wat dat betreft sterke staaltjes meegemaakt en ben daardoor wat sceptisch.
Ik zeg ook niet dat zij niet spiritueel is. Daar heb ik geen oordeel over en ze is misschien wel veel spiritueler dan ik, maar ik ken haar niet.
Dus je gaat haar niet interviewen.
Denk het niet. Ik hou me niet zo bezig met mediums en zo.
Maar je schrijft nog wel van die mooie spirituele stukken.
Dank voor het compliment, maar m'n focus ligt anders.
Jij denkt te veel en stelt je hart daarom niet open.
Ik leef wel degelijk vanuit mijn hart.
Dat denk je, maar je bent nog niet zover.
Denk ook niet dat ik ooit z o v e r kom hoor.
Jammer, ik kan jou niet bereiken.
Ik jou ook niet denk ik.
Ze ging weer haars weeg
Teleurgesteld.
Dat wel.
En ik?
Ik blijf kritisch.
Maar blijf wel hartmens...
Enne, ik ken overigens wel degelijk integere mediums hoor, maar houd altijd rekening met de eigen ruis van het betreffende medium.